Γράφει ο Στυλιανός Τζιρότας | Ο Άνθρωπος έμπροσθεν του Τείχους, 31 Αυγούστου 2012 »»
Έτος έκδοσης > 2011
Σελίδες > 231
Εκδόσεις > Απόπειρα
Η ηθογραφία έχει και πολλούς θιασώτες αλλά και πολλή μεγάλη χρησιμότητα. Και αυτό διότι συλλέγει (όταν πρόκειται για καταθέσεις μνήμης από πρώτο χέρι) στοιχεία που θα διέφευγαν από τη δαγκάνα του όποιου μελετητή.
Παράλληλα οι μνήμες και η κατάθεση αυτών είναι κάτι που πάντα ενυπήρχε στην ελληνική (και την παγκόσμια) λογοτεχνική παραγωγή. Ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με τη γραφή αισθάνονται την ανάγκη να μεταδώσουν τις εμπειρίες τους. Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολλές τέτοιες απόπειρες και αυτό διότι υπάρχει τέτοιας τραχύτητας αλλαγή από συνταγμένες που ήταν η ελληνική κοινωνία συνηθισμένη να ακολουθεί μέχρι και τα τέλη των 80s που δημιουργείται αυτόματα θα έλεγε κάποιος η ανάγκη να τροφοδοτηθούν κάποια σιλό μνήμης ως ανακλαστική αντίδραση.
Ο Κουκουλάς βέβαια δεν ανήκει στους ανθρώπους που δεν εξασκούν τη γραφής ε καθημερινό επίπεδο και ας είναι το Φορτηγά και άλλες Ιστορίες το πρώτο του βιβλίο. Αφιονισμένος blogger και σχολιαστής της καθημερινής ειδησιογραφίας. Και έχει και μια ιδιαίτερη ιδέα να παραθέσει στο αυτοβιογραφικής χροιάς βιβλίο που έγραψε. Χωρίζει το βιβλίο σε τρεις ενότητες (Τα Φορτηγά/Τα Θεάματα/Τα Μπάνια) και έτσι μέσω αυτών των τριών αγωγών αφήνει να ξεχυθούν οι εμπειρίες και οι εντυπώσεις του από τη ζωή στην ελληνική επαρχία κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας. Και ενώ βρήκα καταπληκτική την ιδέα με τα φορτηγά μιας και θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πρωτόφαντο για τα ελληνικά δεδομένα υπόμνημα για την παρουσία των μηχανοκίνητων γιγάντων και τη σημασία τους όχι μόνο στην τροφοδότηση αλλά και στην αισθητική αποτίμηση της εποχής μέσω των γραμμών σχεδιασμού τους. Ο Κουκουλάς περιγράφει με φανερό θαυμασμό το αντικείμενο του πόθου του αλλά πάντα γλιστρά σε άλλες διηγήσεις παράλληλες (παραμένει θαυμάσια εντούτοις η περιγραφή του αρχετυπικού φορτηγατζή της εποχής, τα μάλα καίρια). Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου έχει πολύ ενδιαφέρον ειδικότερα στο πως ο ελληνικός κινηματογράφος διείσδυσε στα πολιτιστικά πράγματα της επαρχίας και πως η παρουσία του επέδρασε στον κοινωνικό ιστό (έχει ενδιαφέρον το πώς αντιδρά η μικρή κοινωνία μετά την έλευση του εμφυλίου σε έργο σοβιετικής παραγωγής).
Το τρίτο κεφάλαιο αφήνει άπλετο χώρο για ιστορίες εκ μέρους του συγγραφέα ακριβώς επειδή δεν υπάρχει κάποιος εξωγενής παράγοντας προς παρατήρηση (φορτηγά/κινηματογράφος/
παραστάσεις Καραγκιόζη) αλλά κάτι που ζούσε ο ίδιος σε άμεσους χρόνους διάδρασης. Και μη ξεχνάμε ότι μιλάμε μια εποχή όπου τα μαγιό και οι λουόμενοι και από τα 2 φύλα σε κοντινές αποστάσεις ήταν κάτι το καινούργιο σχετικά. Οι αφηγήσεις του Κουκουλά (φωτο) βρίσκουν το δρόμο και φτάνουν με έξυπνο τρόπο μέχρι την αυγή της δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967.
Ο Κουκουλάς μπορεί να μην καταφέρνει τελικώς να ξεφύγει από μια παράθεση μνήμης και να την μετατρέψει σε λογοτέχνημα με λογική πέραν της αρχειοθέτησης αλλά στα σίγουρα προσφέρει πληροφορίες πολύ περισσότερες ακριβώς επειδή δεν εστιάζει τόσο στον εσωτερικό του κόσμο αλλά στο πως κινήθηκε ο ίδιος μέσα σε όλα αυτά τα λευκώματα μνήμης.
Υ.Γ. Η επικεφαλής φωτογραφία του άρθρου δεν είναι παρμένη από το βιβλίο, απλώς αποτελεί προσωπική αισθητική παρέμβαση ένεκα του τίτλου.
Στυλιανός Τζιρίτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου